Od niepamiętnych czasów bańki tak jak akupresura, akupunktura czy masaż były stosowane do leczenia wielu schorzeń. Leczenie bańkami było jakby odwrotnością leczenia przez akupresurę gdzie leczono przez ucisk.

Leczenie bańkami można dopatrzeć się już u człowieka pierwotnego. Który początkowo próbował naśladować zwierzęta w podobnych sytuacjach. Między innymi próbował oczyszczać rany za pomocą ssania, aby usunąć wszelkie zanieczyszczenia .. Z obawy o bezpieczeństwo dla osoby leczącej, gdy ranę trzeba było oczyścić z ukąszenia przez jadowite węże lub owady, z czasem usta człowieka zastąpiono bańkami.



Pierwsze bańki były wykonane z rogów bydlęcych. Dzięki skuteczności leczenia bańkami metoda ta weszła na stałe do medycyny ludów starożytnych i przetrwała do czasów współczesnych. Najstarsze dowody potwierdzające stosowanie terapii próżniowej w starożytności, zachowane do czasów teraźniejszych, są to pieczęcie lekarskie z godłem przypominającym bańki używane w Mezopotamii na 3300 lat p,n,e.

Także wzmianki o bańkach można znaleźć w egipskim papirusie weterynaryjnym z roku 2200 p,n,e. Natomiast starożytni Grecy syna Asklepiosa, boga Telesphora uważali za patrona baniek.
W dawnej Grecji bańki były godłem wybitnych lekarzy. A Hipokrates nazywany ojcem medycyny, opisała bańki i teoretycznie uzasadnił stosowanie.

Za czasów Celsusa w starożytnym Rzymie baniek używano do leczenia miejscowych infekcji ropnych, oraz do przeciw działania zastojowi krwi. Lekarze arabscy – Abul Kasim i Avicenna w swoich dziełach dokładnie opisywali zasady działania baniek.
We Włoszech w Salerno była Szkoła Lekarska, która zalecała leczenie bańkami jako skuteczną metodę leczniczą.

W latach 1493 – 1541 żył Paracelsus był on zwolennikiem naturalnych środków leczniczych, wypowiedział słynne zdanie na które powołują się do teraźniejszych czasów zwolennicy leczenia bańkami : „ W miejscu bólu nagromadziły się szkodliwe substancje, z których należy ustrój uwolnić. Jeżeli przyroda nie jest w stanie tego dokonać, powinien lekarz zrobić otwór w miejscu chorym i w ten sposób zlikwidować ból i chorobę. „ Paracelsus wypowiadając te słowa miał na myśli bańki cięte .
Nadworny lekarz króla pruskiego, Krzysztof Wilhelm Hufeland żył w latach 1762 – 1836, był profesorem w Jenie i Berlinie. Według Hufelanda działanie baniek polegało na usuwaniu szkodliwych „soków” ustrojowych, uważał bańki za bardzo skuteczny środek leczniczy.
Za czasów Hufelanda bańki były powszechnie stosowaną metodą leczniczą, leczył on bańkami anginę gardła, zapalenie wątroby, zapalenie opłucnej, choroby oczu i uszu, lumbago i wiele innych chorób. Wówczas prawie każda rodzina posiadała bańki, stawiała je przy zapaleniu oskrzeli, zapaleniu płuc, zaziębieniach.

W Polsce w roku 1534 Stefan Falimirz w dziele lekarskim pt, :” Zielnik czyli Herbiarz „, opisał bańki i ich zasady stosowania, oraz przedstawił na rycinie sylwetki ludzkiej miejsca w których należy stawiać bańki. Przez następne stulecia wiele razy były opisywane bańki i ich zasady stosowania. Zawodowo stawianiem baniek zajmowali się cyrulicy i felczerzy, natomiast lekarze tylko wydawali zalecenia stosowania i leczenia bańkami.

W polskich podręcznikach lekarskich wydrukowanych w XIX i XX wieku można spotkać jedynie pojedyncze wzmianki na temat leczenia bańkami.
Natomiast w Nowoczesnej Encyklopedii Ilustrowanej M. Arcta wydanej w 1939 roku jest tylko krótka wzmianka na temat baniek, że są to małe szklane naczynia o wygładzonych brzegach , a stawianie polega na pogrzaniu bańki, które rozrzedza w nich powietrze, wskutek czego postawione na ciele, ściągają skórę i powodują jej przekrwienie.
Wydanej w 1973 roku Encyklopedii Powszechnej PWN znajduje się tylko krótki opis baniek. Oraz że obecnie bańki są rzadko stosowane w leczeniu.


W Chinach w odróżnieniu od wielu krajów bańki są stosowane na szeroką skalę. Stosowanie baniek ma charakter kompleksowy i wykonywane jest w skojarzeniu z akupunkturą. Lekarze chińscy stawiają bańki bezpośrednio po wyjęciu igły, w miejsce nakłute, inny sposób to wkłuwają igłę w ciało i nakrywają ją bańką.

Natomiast przy ostrym zapaleniu oskrzeli lub innych podobnych przypadkach nakłuwają oni ciało igłą trójgraniastą i po jej wyjęciu w to miejsce stawiają bańkę, do której wnętrza napływa krew. Podczas takiego zabiegu dochodzi do niewielkiego krwioupustu . We współczesnych czasach w

W Chinach każdy gabinet akupunktury wyposażony jest w różnej wielkości komplety baniek.
Przeważnie stosowane są bańki szklane ale także używane są bańki bambusowe, mają one kształt wydłużonych kubków

Bańki szklane są lepsze od bambusowych ponieważ są przeźroczyste i wydać jak wygląda skóra wessana do bańki, lub ile nagromadziło się krwi wewnątrz bańki. Długą tradycję leczenia bańkami, oprócz Chin w krajach Dalekiego Wschodu mają Korea, Japonia i Wietnam.

Sposoby i metody stawiania baniek :

Przed przystąpieniem do stawiania baniek należy dokładnie określić miejsce zabiegu: na klatce piersiowej, czy plecach, karku, lub w okolicy lędźwiowej, krzyżowej, lub na tylnej albo przyśrodkowej powierzchni uda.
Do stawiania baniek wybiera się zazwyczaj miejsca dobrze umięśnione.
Wtedy postawiona bańka dobrze przylgnie do ciała i nie odpadnie. Przed zabiegiem należy obmyć skórę ciepłą wodą z mydłem, przetrzeć spirytusem i nasmarować wazeliną.
Bańki przed stawianiem powinny być umyte ciepłą wodą z mydłem opłukane czystą , wysuszone ułożyć na sterylnej serwetce na tacy, obok stawiamy lampkę spirytusową, oraz kilka cienkich drewnianych pałeczek z nawiniętym wacikiem na jednym końcu, naczyńko ze spirytusem i zapałki.

Są dwie metody stawiania baniek: gorąca i chłodna :

Metoda gorąca polega na ogrzaniu wnętrza bańki, co powoduje rozrzedzenie się powietrza i wytworzenie podciśnienia.

Metoda chłodna polega na wytworzeniu podciśnienia wewnątrz bańki przy pomocy gumowej gruszki przymocowanej do otworu w górnej części bańki. Do tego celu stosuje się specjalne pompy połączone rurkami z bańką. Do tego układu wmontowuje się manometr, który pozwala na mierzenie ciśnienia powietrza wewnątrz bańki. Urządzenie tego rodzaju można spotkać jedynie w dobrze wyposażonych ośrodkach refleksoterapii.

Większość lekarzy stosuje metodę gorącą stawiania baniek.
Stawianie baniek metodą gorącą polega na wprowadzeniu do wnętrza bańki, trzymanej palcami lewej dłoni, patyczka z zapalonym wacikiem umoczonym wcześniej w spirytusie. Po około 3 sekundach, wyjmujemy patyczek z płonącym wacikiem i szybkim ruchem bańkę stawiamy na powierzchni skóry.
Inny sposób stawiania baniek metodą gorącą polega na wrzuceniu do wnętrza bańki płonącego wacika umoczonego wcześniej w spirytusie i natychmiastowego postawienia na skórze. Tego rodzaju zabieg można przeprowadzać tylko w pozycji siedzącej, ponieważ w pozycji leżącej płonący wacik może oparzyć skórę.

Przy stawianiu baniek metodą chłodną możemy dokładnie określić ciśnienie wewnątrz bańki. Optymalne ciśnienie wewnątrz bańki wynosi 0,2 atmosfery.

Ilość stawianych baniek zależy od ich wielkości. Zazwyczaj stawiamy dużych baniek około 6, a małych około 12 . Czas trwania zabiegu aha się od 15 do 25 minut. U osób osłabionych i wątłych czas zabiegu powinien trwać krócej. Po zabiegu należy położyć się i odpocząć przez 20 do 30 minut. W zależności od rodzaju choroby i ogólnego samopoczucia pacjenta .
Bańki stawia się codziennie lub co drugi dzień przez okres tygodnia lub 10 dni.

Sposób zdejmowania baniek po zakończeniu zabiegu jest prosty i polega na lekkim uciśnięciu palcami skóry tuż przy brzegu bańki przy równoczesnym odchyleniu dna bańki palcami drugiej dłoni w przeciwnym kierunku. Po oddzieleniu skóry od krawędzi bańki i dostania się powietrza do wnętrza bańki można ją z łatwością zdjąć.

Zaleca się stosowanie baniek przy ostrym zapaleniu oskrzeli, zapaleniu płuc, ostrym zapaleniu korzonków, ostrych i podostrych neuralgiach, ostrych i podostrych myalgiach, nerwicy wegetatywnej, oraz przy dychawicy oskrzelowej.

Uwaga nie należy stawiać baniek w okolicy serca, dużych naczyń , oczu, uszu, gardła, piersi, u kobiet ciężarnych i w chorobach skóry.