Bukwica zwyczajna – (Betonica officinalis ) - nazywana także bukwica lekarska, jest rośliną wieloletnią z rodziny Wargowych. Bukwica rośnie dziko w Europie, w północnej Azji. W Polsce można ją spotkać na łąkach w zaroślach, na zrębach leśnych.

Bukwica rośnie do 80 cm wysokości, łodygę ma słabo rozgałęzioną. Liście ma podłużnie jajowate, mniej lub więcej sercowate, karbowane. Kwiaty koloru purpurowego, zebrane w zbity szczytowy pozorny kłos w dole nieraz przerywany.

W starożytnym Egipcie, w Grecji i w Rzymie, bukwicę uważano nie tylko za roślinę leczniczą ale także za magiczną. Roślinie przypisywano cudowne właściwości, leku pomagającego we wszystkich chorobach.
Bukwica ma przyjemny balsamiczny zapach stosowano ją jako herbatę.



Surowcem leczniczym bukwicy są górne części łodygi. Oraz wyrastające przy ziemi liście. Zbiera się je w początkowym okresie kwitnienia, od czerwca do września i suszy w zacienionym i przewiewnym miejscu.

Bukwica zwyczajna skład i działanie :

Liście jaki ziele bukwicy zawierają duże ilości garbników, a także aminy takie jak : betaina, betonicyna, stachydryna, turycyna, cholina, ślady olejku eterycznego, substancje goryczkowe, oraz sole mineralne.

Preparaty z ziela i liści bukwicy dzięki zawartości garbników, działają odkażająco, ściągająco i przeciwzapalnie na błony śluzowe przewodu pokarmowego. Ponadto zawarte garbniki w wyciągach z bukwicy, łączą się z białkiem, dzięki czemu hamują niewielkie krwawienia wewnętrzna z naczyń włosowatych jelit. Niszczą także szkodliwe drobnoustroje, szczególnie szczepy odporne na antybiotyki.

Bukwica zwyczajna w leczeniu domowym :

Odwar z ziela bukwicy stosowany jest przy nieżytach żołądka i jelit, a także w biegunkach, przy lekkich zatruciach pokarmowych.
Odwar jest także pomocny przy bólach brzucha, wzdęciach powodowanych nadmierna fermentacją, przy niewielkich krwawieniach jelitowych, z niewielka ilością krwi w kale.

Odwar z bukwicy ma także zastosowanie zewnętrzne do okładów na czyraki, wrzody, do obmywania w zakażeniach skóry bakteriami ropotwórczymi, na okłady trudno gojących się ran, oraz do okładów w owrzodzeniu żylakowym nóg, odwar stosowany jest do mycia stóp przy nadmiernej potliwości.


Bukwica zwyczajna postać leku :

Odwar – 1 łyżkę rozdrobnionego ziela bukwicy zalać jedną szklanką wrzącej wody, i gotować na wolnym ogniu pod przykryciem 5 minut, odstawić na 10 minut, przecedzić.
Odwar pić po 1/4 – 1/3 szklanki, 1 – 2 razy dziennie, jedną godzinę przed jedzeniem , niezbyt nasilonych biegunkach. Dzieciom i młodzieży należy podawać od 1 – 3 łyżek, 1 – 2 razy dziennie, w zależności od wieku.

Odwar – na okłady do użytku zewnętrznego – 1 1/2 łyżki rozdrobnionego ziela bukwicy zalać 3/4 szklanki wrzącej wody, gotować na wolnym ogniu pod przykryciem 5 minut, odstawić na 10 minut, przecedzić. Można stosować do okładów i przemywań.

Mieszanka na żołądek – zmieszać 30 g rozdrobnionych liści lub ziela bukwicy, 30 g ziela skrzypu, 30 g liści szałwii, 20 g ziela piołunu, zioła dokładnie wymieszać. 1 łyżkę mieszanki ziół zalać jedną szklanką wrzącej wody gotować na wolnym ogniu 2 minut, odstawić na 10 minut, przecedzić. Odwar pic po 1/2 szklanki, 2 – 3 razy dziennie, 30 minut przed jedzeniem, przy nieżycie żołądka, przy braku apetytu, oraz przy zgadze.