Kulczyba wronie oko jest wiecznie zielonym drzewem lub krzewem, z rodziny Połatowatowatych.
Występuje na Półwyspie Indyjskim, na Cejlonie, Półwyspie Malajskim i w północnej Australii. Uprawiana jest w środkowej Afryce, również w Pakistanie i w Kamerunie.
Kulczyba wronie oko jest krzewem a czasem drzewem dorastającym do 13 metrów.
Liście ma okrągławe, jajowate które zrzuca okresowo. Kwiaty ma zebrane w dwuramienne wierzchołki na szczycie pędów. Kwiaty maja pięciodzielny kielich , biało-zielonkawą rurkowatą pięcio-ząbkowaną koronę, jeden słupek i pięć pręcików osadzonych u wylotu gardzieli kielich.
Owocem jest żółta jagoda zawierając od 2 do 8 dużych krążkowatych nasion.
Kulczyba jest rośliną silnie trującą.
Właściwości lecznicze kulczyby znane już były w starożytności. Ale dopiero w średniowieczu dzięki arabskim lekarzom znalazła zastosowanie w lecznictwie w Europie. W XVI wieku stała się popularnym lekiem sprzedawanym w aptekach.
W krajach tropikalnych od starożytności po dzisiejsze czasy jest jednym z najczęściej używanych środków do trucia ryb, szkodliwych gryzoni i innych szkodników. A także w leczeniu ludzi pokąsanych przez jadowite węże.
Surowcem leczniczym są nasiona kulczyby.
Co zawiera Kulczyba wronie oko :
Nasiona kulczyby zawierają duże ilości silnie działających alkaidów m, in, strychninę, brucynę i womicynę i pseudostrychninę, oraz glikozyd loganinę, garbniki, ponadto związki białkowe,olej tłusty, kwasy organiczne, m. In, kwas chlorogenowy, kwas loganinowy.
Kulczyba wronie oko właściwości lecznicze :
Wyciągi alkoholowe z nasion kulczyby działają zarówno ośrodkowo, jak i obwodowo. Ze względu na bardzo gorzki smak, zwiększają wydzielanie soku żołądkowego i poprawiają trawienie.
Ze względu na zawartą w kulczybie strychninę związki czynne bardzo szybo się wchłaniają w przewodzie pokarmowym i przenikają do krwi.
Strychnina w dawkach leczniczych pobudza ośrodki wegetatywne w rdzeniu przedłużonym, dzięki czemu następuje nieznaczne przyspieszenie i pogłębienie oddechu, zwiększenie zdolności odbierania wrażeń wzrokowych i słuchowych oraz zaostrzenie wrażliwości zakończeń nerwów powonienia i smakowych.
Obserwuje się poprawę samopoczucia, przyrost sił i energii.
Po dawkach większych niż dozwolone leczniczo następuje zmniejszenie oporów w zwojach dla bodźców, wskutek częściowej depolaryzacji błony postsynaptycznej, zwłaszcza w synapsach rdzeniowych.
Dochodzi do reakcji odruchowych ze wzrostem napięcia mięśni prążkowanych, a po dawkach większych – toksycznych, skurczowi ulegają wszystkie mięśnie szkieletowe.
W dzisiejszych czasach nalewkę z kulczyby stosuje się w bardzo małych dawkach, jedynie w celu pobudzenia trawienia i wzmacniająco.
Strychnina jest niekiedy stosowana pozajelitowo, jako środek poprawiający samopoczucie, o szybko przemijającym działaniu.
Kiedyś stosowano preparaty z kulczyby w wielu innych przypadkach np, w szokach pooperacyjnych, zatruciach barbituranami, zapaści i w innych przypadkach ale wtedy trzeba podawać większe dawki co jest niebezpieczne dla chorego.
W homeopatii preparaty z kulczyby są zalecane przy silnych drgawkach o charakterze tężcowym, przy kurczach żołądka , jeżeli i pęcherza z retroperystaltyką które są przyczyna zaparć.
Przy częstych skurczach zwieracza pęcherza i przerw w oddawaniu moczu.
Przy niestrawności po obfitych posiłkach.
Pobudza wydzielanie soków trawiennych i zwiększa łaknienie. Stosowanie kulczyby powoduje poprawienie samopoczucia oraz przyrost energii i sił. Nalewkę stosuje się w nerwicach.
Podczas przyjmowania nalewki i preparatów z kulczyby należy przestrzegać zalecanych dawek. Obecnie strychnina i preparaty z kulczyby ze względu na właściwości toksyczne są coraz rzadziej j stosowane.
Uwaga:
Po przyjęciu dużej dawki nalewki z kulczyby lub strychniny występują skurcze, zaburzenia oddechu i krążenia, a w końcowym przypadku sinica, trwały skurcz mięśni klatki piersiowej i śmierć wskutek zatrzymania oddechu.
Prześlij komentarz